Συνήθως γκρινιάζω για το κάπνισμα σε δημόσιους και δη σε κλειστούς χώρους. Ένας από τους λόγους που έφυγα από την Ελλάδα το 2012 ήταν ότι δε μπορούσα να φάω σε εστιατόρια, να πιώ το χυμό μου σε καφετερίες ή να απολαύσω συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις χωρίς να τσούζουν τα μάτια μου και να μυρίζουν τα εσώρουχα και τα ελάχιστα μαλλιά μου. Δυστυχώς δε γνωρίζουμε ότι οι μη καπνιστές είμαστε η πλειοψηφία και, παθητικά, δε διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.

Μετά από τέσσερα χρόνια παραμονής στη Μελβούρνη, την καλύτερη πόλη του κόσμου (από το 2012 που πήγα εγώ), κάνω σήμερα τα πρώτα επίσημα παράπονά μου για την καθυστέρηση. Αν και δε θεωρώ ότι είμαστε ως λαός καθυστερημένοι, φοβάμαι ότι ολοένα και ενισχύονται οι ενδείξεις που επιβεβαιώνουν το αντίθετο.

Αργούμε στα προσωπικά μας ραντεβού, αργούμε στα μαθήματα (καθιερώσαμε και το πρωτότυπο Ελληνικό ‘ακαδημαϊκό τέταρτο’), αργούμε στα επαγγελματικά μας meeting, αργούμε στις κάθε είδους εκδηλώσεις.

Ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα, ο διευθυντής καθυστερεί την έναρξη της συνάντησης κατά 15 λεπτά, ώστε να προσέλθουν τα 2-3 καθυστερημένα μέλη, τιμωρώντας όμως έτσι τους 8 που ήρθαν στην ώρα τους (όχι αυτούς που αργούν), μη υπολογίζοντας τις χαμένες εργατοώρες. Οκτώ επί 15’!

Εκατό φοιτητές περιμένουν υπομονετικά, ενώ ο καθηγητής αρχίζει το μάθημα των 10.00 στις 10.20, ώστε να έρθουν οι υπόλοιποι 50 αγουροξυπνημένοι φοιτητές, με αποτέλεσμα το επόμενο μάθημα στην ίδια αίθουσα να καθυστερήσει ακόμα παραπάνω. Καημένες και αδικο-χαμένες ώρες … εκατό επί 20’, αυτή τη φορά!

Η συναυλία αρχίζει αργά το βράδι, και τουλάχιστον μία ώρα μετά την προγραμματισμένη, ενώ 2.000 άτομα αναρωτώνται γιατί αγχώθηκαν να έρθουν στην ώρα τους και γιατί πρέπει να περιμένουν τα υπόλοιπα 1.000 και τους τεχνικούς που ακόμα ετοιμάζουν τις εγκαταστάσεις. Δύο χιλιάδες επί 60’!

Εν τω μεταξύ, στην ‘αποστειρωμένη’ αλλά ευτυχισμένη σύμφωνα με έρευνες Αυστραλία, το μάθημα αρχίζει και τελειώνει στην ώρα του. Το ίδιο και τα meetings. Ακόμα και οι συναυλίες ξεκινούν στο λεπτό, σαν τα γερμανικά τρένα.

-Ναι, αλλά εμείς εδώ είμαστε άρχοντες, χαλαροί, απολαμβάνουμε τη ζωή.

Φυσικά … όχι! Παντού υπάρχει ένας μύθος. Κι εδώ δυστυχώς υπάρχουν πολλοί. Οι Έλληνες σκοράρουν χαμηλά στην κλίμακα ικανοποίησης από τη ζωή – και όχι, δε φταίει η κρίση, τα ίδια δεδομένα ισχύουν από την περίοδο των παχιών αγελάδων.

-Ναι αλλά, δε γίνεται να αλλάξεις τους Έλληνες.

Καλά θα κάνει να γίνεται, εκτός εάν θέλουμε να παραμείνουμε εκεί που είμαστε.

Απόδειξη ότι γίνεται; Οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, οι συναυλίες στο Μέγαρο αρχίζουν στην ώρα τους – και τηρούν την απαγόρευση καπνίσματος. Ακόμα και οι συγκοινωνίες έχουν βελτιωθεί σημαντικά!

Βάλε κι εσύ ένα λιθαράκι. Την επόμενη φορά φτάσε στην ώρα σου ή πιο νωρίς, ζήτα να ξεκινήσει το meeting και εξέφρασε ενεργά τα παράπονα σου στους διοργανωτές της εκδήλωσης.

Γιατί αν συνεχίσουμε να κάνουμε αυτά που κάναμε … θα συνεχίσουμε να παίρνουμε αυτά που παίρναμε!